Αφού έχουν λύσει όλα τα προβλήματα της χώρας, κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι – με ευθύνη κυρίως των πρώτων – μπήκαν στο πεδίο των συγκρούσεων για το εκλογικό νόμο. Σ’ έναν τόπο που οι πολίτες του δεν μπορούν να συμφωνήσουν στο απλό, ότι δηλαδή ένα κι ένα κάνει δύο, οι εκπρόσωποι του λαού στη Βουλή οδηγούν με τα… θέλω τους, την χώρα σε μια περίοδο όπου η ακυβερνησία δεν θα αποτελεί είδηση, αλλά κανόνα.
Σύμφωνα με τα όσα κυοφορούνται, για τη μορφή του νέου εκλογικού νόμου, αλλά και βάσει των πολιτικών κατευθύνσεων που η Κυβέρνηση θέλει να δώσει σ’ αυτόν, ώστε να ισορροπήσει τις απώλειες του… αριστερού «πρόσημου», οι συνεργασίες θα είναι προ-απαιτούμενο. Ναι, σε έναν τόπο που για να υπάρξει πολιτική συνεργασία και συμφωνία ακόμα και για το αν είναι μέρα ή νύχτα, το βασικό χαρακτηριστικό για τον σχηματισμό κυβέρνησης θα είναι οι συνεργασίες, όχι λίγων αλλά… πολλών, με την «απλή και άδολη» αναλογική να ξυπνά μνήμες του… παρελθόντος.
Και μπορεί στις δημοκρατίες να μην υπάρχουν αδιέξοδα, το ανησυχητικό ωστόσο είναι ότι στην οικονομία, όπως αυτή λειτουργεί σήμερα, υπάρχουν. Την στιγμή μάλιστα που αναζητάτε απ’ όλους σταθερό πολιτικό πλαίσιο για την επανεκκίνηση της οικονομία, το «φάντασμα» της ακυβερνησίας ενισχύει τους φόβους για συνέχιση μιας περιόδου αβεβαιότητας, με ότι αυτό συνεπάγεται και στο μέτωπο της κοινωνίας.
Προφανώς τα όσα θα εκδηλωθούν στο «θέατρο» των συζητήσεων δεν θα μας προκαλέσουν έκπληξη. Είναι άλλωστε λίγα πλέον εκείνα που μας εκπλήσσουν με τους πολιτικούς της χώρας μας. Την ώρα μάλιστα που σημάδια τυχοδιωκτισμού έχουν κάνει την εμφάνισή τους, με το πρόσκαιρο κομματικό να βάζει και πάλι στην άκρη τη χώρα, ολοένα και περισσότεροι βλέπουν στον ορίζοντα έναν καταστροφικό κατακερματισμό των πολιτικών δυνάμεων, δίχως κανείς να είναι βέβαιος για τις επιπτώσεις αυτού.
του Κώστα Τσερεντζούλια
