Της Αντωνίας Παπαχριστοδουλοπούλου
…και μια νύχτα με φεγγάρι την Ελλάδα πάει να πάρει”. Και το τραγούδι μένει στη μέση, σε αυτό το στίχο σταματά, και δεν έρχεται η ανακουφιστική για όλους μας συνέχειά του. Γιατί ο Σόιμπλε και η Μέρκελ και οι λοιποί, μόνο φουκαράδες δεν είναι. Ούτε ηλίθιοι βέβαια! Κι εμείς γιορτάζουμε το “ΟΧΙ”… Με καμάρι, με σημαίες στα παράθυρα, με γραβατωμένους και μη πολιτικούς, παρατασσόμενους για να παρακολουθήσουν τα παρευλαύνοντα νιάτα της Ελλάδας, όσα ακόμα δεν έχουν λακίσει για έξω από δω. Για έξω από τη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία, που αποτίναξε και μια και δύο το ζυγό. Γιατί κάποτε παλιά, του Έλληνα ο τράχηλος δεν τον άντεχε το ζυγό. Και εν-δυο της Ελλάδας τα παιδιά! Και γεμίζουν οι δρόμοι μαθητές, που παρελαύνουν για την πατρίδα τους που τους στέλνει νηστικούς στο σχολείο . Για τη χώρα τους και την κατάντια της, που τους κλέβει και το παρόν και το μέλλον.
Το ΟΧΙ που γιορτάζουμε και το ΟΧΙ που πληγώνουμε ανεπανόρθωτα. Το ΟΧΙ που μεταφράζουμε σε άλλες γλώσσες και που μας βγάζει νόημα άλλο από αυτό που για αιώνες ξέραμε και καταλαβαίναμε. To ΟΧΙ που έχουμε ξεχάσει να λέμε. Το ΟΧΙ στο φασισμό και στο ναζισμό που το “καταπίνουμε”, το ΟΧΙ στην υποδούλωση που το… κάνουμε γαργάρα. Αυτό το ίδιο που οι ηγέτες μας-αν είναι- ούτε να το προφέρουν μπορούν. Και εν-δυο οι φαντάροι βηματίζουν με δυναμισμό διατυμπανίζοντας πως διαφυλάττουν τα σύνορα της Ελλάδας…Τα όρια της εξαθλίωσης των Ελλήνων, που από καιρό έχουν ξεπεραστεί, ποιον έχουν απασχολήσει; Ποιος νοιάζεται αλήθεια ΑΝ- όπως λέει και ο ποιητής- “Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό, αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ᾿ τα ξένα βήματα, αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο, αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο. *” Ποιος νοιάζεται αλήθεια;
* Στίχοι από το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου “Ρωμιοσύνη”
