Ζούμε δυστυχώς σε ένα κόσμο όπου το “εγώ” υπερισχύει του “εμείς” και ο καπιταλισμός κυριαρχεί ως οικονομικό σύστημα. Το δεύτερο φαντάζομαι, το δέχονται οι πάντες ότι ισχύει, ενώ το πρώτο το αμφισβητούν ίσως πολλοί, θεωρώντας ότι μια μεγάλη μερίδα συνανθρώπων μας είναι αλτρουιστές, δηλαδή το πεδίο ενδιαφέροντος τους έχει κατεύθυνση από το εγώ προς το ευρύτερο σύνολο.
Εμένα εκεί είναι η ένσταση μου, διότι αυτό που βιώνω στη σημερινή κοινωνία, είναι ότι οι πράξεις πραγματικής αλληλεγγύης, σε συντριπτικό βαθμό, εξαντλούνται σε οικογενειακό – φιλικό και ειδικού ενδιαφέροντος επίπεδο και γίνονται μερικώς και αποσπασματικώς.
Έχει πρόβλημα ο αδελφός μας, ο συγγενής μας, ο γείτονας μας, ο φίλος μας;
Εκεί μάλλον θα συντρέξουμε και μπράβο μας.
Απολύσανε τους υπαλλήλους μιας εταιρίας άδικα; Θέλουνε αντί για ένα άλσος ή πάρκο να φτιάξουνε ένα τσιμεντένιο οικοδόμημα; Δεν υπάρχει επαρκής φωτισμός το βράδυ σε μια γειτονιά ή ένα Δήμο;
Τότε ίσως και πάλι κινητοποιηθούμε και βγούμε να φωνάξουμε και πάλι μπράβο μας.
Αλλά αυτό που συμβαίνει κατά τη γνώμη μου, είναι σα να υπάρχει ένα δάσος με μολυσμένα όλα τα δέντρα ή πάρα πάρα πολλά τέλος πάντων, και εμείς ανά μερίδες ή κατά μονάδες, να τρέχουμε από δέντρο σε δέντρο μήπως και το γιατρέψουμε.
Αλλά δυστυχώς και από πρακτική πλευρά, ο κόσμος δεν αλλάζει έτσι, το δείχνει η ιστορία και τα γεγονότα, ο κόσμος για να αλλάξει θέλει μαζικές κινητοποιήσεις.
Και δεδομένου πως οι όποιες κινητοποιήσεις, γίνονται από μειοψηφίες, τότε θα πρέπει να καταλάβουμε ότι κυριαρχεί η αδιαφορία ή η παράδοση και όντως μοιραία ισχύει ότι το “εγώ” υπερισχύει του “εμείς” εν μέσω μιας βαλτωμένης κατάστασης.
Φωνάζουν πολλοί να αφήσουμε τους καναπέδες και να βγούμε στους δρόμους και ερωτώ που; Με ποιον; Γιατί;
Οι εργασιακές και οικονομικού και λοιπών τύπων αδικίες πολλές και το γνωρίζω, αλλά το να βγω να φωνάξω με 200-500-1000 ανθρώπους ποιου το αυτί θα ιδρώσει;
Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Και κυρίως που να πρωτοτρέξω. Κάθε μέρα γίνονται διαμαρτυρίες, ποιο το κριτίριο στο που θα πάω; Αλλού ο παπάς αλλού τα ράσα του… Η θεωρία της σαλαμοποίησης λέει πως αν κοπεί ένα κομμάτι σαλάμι στην άκρη, τα κομμάτια που είναι μακρυά του, δεν ανησυχούν και δεν εξεγείρονται.
Μα αυτό ακριβώς αποδεικνύει πως υπάρχει γενική αδιαφορία, μη αλληλεγγύη.
Και εδώ μπαίνει από πολλούς η μαγική λεξούλα “Αν”. Λ
ένε οι υποστηριχτές των διαδηλώσεων: Αν το κάνανε όλοι, θα υπήρχε αποτέλεσμα σίγουρα και έχουν απόλυτο δίκιο.
Έλα όμως που δεν υπάρχει μαγικό ραβδάκι ώστε να αλλάξει η νοοτροπία από το ένα λεπτό στο άλλο και να αρχίσουμε πλέον μαζικά να διεκδικούμε δυναμικά, έστω και στα αυτονόητα.
Το να βγω στο δρόμο εγώ, εσύ, μερικές εκατοντάδες άλλοι, καταντά φοβάμαι θλιβερό αν δεν είμαστε ισχυροί ως παρουσία.
Ο κόσμος δικαιολογημένα είναι καχύποπτος και κουρασμένος, γιατί να βγει να υποστηρίξει τα αιτήματα της τάδε σημαίας ή της τάδε κίνησης, της τάδε αδικίας;
Αυτός ο πολυμερισμός των κινήσεων αλληλεγγύης, φοβάμαι πως έχει φέρει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που όλοι θα θέλαμε.
Δεν ξέρεις ποιον να ακολουθήσεις. Πέραν αυτών, τα φαινόμενα αδικίας και ανομίας, είναι καθημερινό φαινόμενο και έχουν γίνει τόσα πολλά έχοντας παρεισφρήσει σε πάρα πολλούς τομείς, ώστε να είναι εύκολο να συνειδητοποιήσουμε, πως συμβαίνει πολλές φορές να στεκόμαστε απλά μαλάκες, μη ξέροντας που να τρέξουμε και με ποια πίστη.
Ναι, ζούμε σε ένα κόσμο που κυριαρχεί παντού το άδικο και δεν μας αρέσει. Συνεπώς έχουν δίκιο φυσικά οι διαδηλωτές του δρόμου, αλλά προσωπικά, αν δε νιώσω πως υπάρχει μαζικός θυμός και δεν αισθάνομαι στον αέρα ότι κάτι βράζει στις καρδιές του κόσμου, δεν θα αποφασίσω εύκολα να βγω ξανά στο δρόμο.
Κουράστηκα, μου φαίνεται πια ουτοπία, γιατί απλά οι κινητοποιήσεις δεν μπορούν από τη μια στιγμή στην άλλη να γίνουν μαζικές, οπότε και στην πλειοψηφία τους είναι αναποτελεσματικές επί του παρόντος.
Της Βάσως Αγγελοπούλου
