Το γεγονός ότι τα ζητήματα της οικονομίας έχουν… κάτσει στην σκαλέτα των κεντρικών δελτίων ειδήσεων, σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι κινούνται και σε θετική κατεύθυνση. Τα οικονομικά με την ευρεία έννοια εξακολουθούν να είναι το νούμερο ένα ζητούμενο, το Α και το Ω, στην εξεύρεση λύσης βιώσιμης (;) για τους πολίτες.
Βέβαια η επικαιρότητα έχει διαμορφωθεί λίγο διαφορετικά το τελευταίο διάστημα και έχει “διανθιστεί” και με άλλα ζητήματα όπως το προσφυγικό, οι κινητοποιήσεις, το ασφαλιστικό και δυστυχώς την πάντα άσχημη έκτακτη επικαιρότητα, που οδηγεί αρκετές φορές αντί για πολυδιάστατη ενημέρωση να αρκούμαστε στη μονοθεματική. Το βέβαιο επίσης είναι ότι η αξιολόγηση στην οποία τόσα έχουν στηριχθεί δεν… βγαίνει, και μαζί δεν… βγαίνουν ούτε οι αριθμοί, ούτε φυσικά και οι πολιτικές που απορρέουν από ένα μνημόνιο σε λάθος κατεύθυνση, με εμπροστοβαρές περιεχόμενο και μέτρα, όταν ο κοινωνικός και οικονομικός ιστός βρίσκεται υπό διάλυση.
Είναι τόσο άσχημη η κατάσταση αλλά και η απογοήτευση στην κοινωνία, όπου αν και ακούγονται φωνές που μιλούν ακόμα και 250 ευρώ εθνική σύνταξη, όπως ο αγαπητός Ντάισελμπλουμ, ουδείς έχει κουράγιο να… απαντήσει. Λένε και γράφουν οι τεχνοκράτες εντός και εκτός συνόρων – στην οικονομία υπάρχουν ακόμα… σύνορα – για παράδειγμα να αυξηθεί η εισφορά αλληλεγγύης ή να μπει έκτακτη εισφορά και όλοι παρακολουθούν με μελαγχολία την συνέχεια στον οικονομικό κατήφορο της χώρας. Κάνουν μάλιστα συζήτηση και στέκονται στο αν θα πρέπει να τεθεί αναδρομικά ή όχι το όποιο μέτρο-χαράτσι!
Έχουμε φτάσει στο σημείο να μιλάμε για “αλληλεγγύη” σε… εισφορές των φορολογουμένων και αναρωτιέται κανείς; Για ποια αλληλεγγύη και σε ποιόν; Να την αρμέξεις την αγελάδα, ναι, έλα όμως που η αγελάδα είναι σε… κώμα, αφού έξι χρόνια τώρα την στράγγισαν στην κυριολεξία.
Για εκείνους, τέλος, που νομίζουν ή θέλουν να πιστεύουν ότι η χώρα μας είναι μικρό πρόβλημα, συγκριτικά με άλλα ζητήματα της παγκόσμιας κοινότητας και άρα θα την… σκαπουλάρουμε, δεν αξίζει να αναφέρουμε πολλά. Είναι αυτοί που επί χρόνια βοήθησαν στον να κρύβονται τα προβλήματα και οι παθογένειες κάτω από το… χαλί, να μην γίνει και να μην αλλάξει τίποτα κι αυτό επιθυμούν και τώρα. Τους νοιάζει απλά να μην είμαστε το πρόβλημα των άλλων και όχι να μην αποτελούμε πρόβλημα για τους ίδιους μας τους εαυτούς.
Υ.Γ.: Οι αριθμοί, δυστυχώς, είναι ψυχροί και αμείλικτοι και ως φαίνεται αυτή η ταλαιπωρημένη χώρα και οι πολίτες της έχουν πολύ ανηφόρα ακόμα. Οι ίδιοι άλλωστε επέλεξαν το εύηχο από το ορθό.
Του Κώστα Β. Τσερεντζούλια
