Το ολοκαίνουριο σχολείο της Κουνινάς στέκει έρημο. Δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ διότι, δύο χρόνια πριν, μόλις ολοκληρώθηκε, τα παιδιά δεν μεταφέρθηκαν από το γειτονικό παλιό σχολείο προς το καινούριο αλλά … στο Αίγιο, 15 χιλιόμετρα μακριά. Πέρσι έκλεισαν άλλα δύο περιφερειακά σχολεία στο Μαυρίκι και στα Μελίσσια.
Δικαιολογία: παιδαγωγικοί λόγοι και κόστος. Όμως ποια ποιότητα εκπαίδευσης έχουν τα παιδιά που ταξιδεύουν 30 χιλιόμετρα κάθε μέρα; Που οι γονείς τους συχνά αναγκάζονται να αφήσουν το χωριό και να πάνε στην πόλη;
Όσο, για το κόστος, στην ίδια απόφαση που αναφέρει ότι το κέρδος για τον κρατικό προϋπολογισμό από το περσινό κλείσιμο σχολείων θα είναι 228.000 €, αναφέρεται ότι το κόστος της μεταφοράς μαθητών σε κεντρικά σχολεία θα είναι … 290.000€. Δηλαδή εξοικονομούμε 228.000 από μισθούς, ποσό που θα ανακυκλωνόταν αυτούσιο στην εθνική οικονομία, και δαπανούμε 290.000 σε εισαγόμενα καύσιμα και αυτοκίνητα.
Έχουμε δηλώσει επίμονα ότι το Δημοτικό Σχολείο δεν είναι απλά εκπαιδευτική δομή αλλά και θεμελιώδης κοινωνική υποδομή. Πώς θα γυρίσουν οικογένειες στα χωριά χωρίς σχολείο; Αν υπήρχε στοιχειώδης κοινωνική πολιτική, αυτά τα σχολεία θα τα στηρίζαμε με δασκάλους και ειδικότητες και, σιγά – σιγά, η ζωή θα επέστρεφε στα χωριά, η τοπική οικονομία και ο πρωτογενής τομέας θα ανορθωνόταν και τα σχολεία θα μεγάλωναν.
Η τοπική αυτοδιοίκηση πρέπει να έχει σταθερή θέση ενάντια σε αυτή την αδικαιολόγητη κεντρική πολιτική.
