Χονδροειδή αστεϊσμό σε δημόσια διαπόμπευση θυμίζει η φωτεινή γιρλάντα με τα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια που κοσμούν την εγκαταλελειμμένη Χαρτοποιία Αιγίου εν όψει των φετινών γιορτών. Το ερείπιο του κάποτε ένδοξου εργοστασίου που προβάλλει εμβληματικό στο έμπα του λιμανιού της πόλης, αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας του Αιγίου και της συλλογικής μνήμης των Αιγιωτών, ρημαγμένο πλέον από απανωτές λεηλασίες και πληγωμένο από την πολυετή προκλητική αδιαφορία και προδοσία των πάντων, έλαβε φέτος το ύψιστο παράσημο προσβολής και υποκρισίας. Ντύθηκε στα γιορτινά του για να γιορτάσει άραγε τι; την κατάντια του; την κατάντια μας; Αν τα συντρίμμια του παλιού εργοστασίου είχαν ανθρώπινη ψυχή όχι μόνο θα δάκρυζαν μπροστά στην αχαριστία της πόλης, όχι μόνο θα ξεμάσλκιζαν τα υποκριτικά λαμπιόνια αλλά και με το δίκιο τους θα μας χαστούκιζαν κιόλας.
Ένα άλλο εμβληματικό οικοδόμημα της πόλης, αρχιτεκτονικό αριστούργημα αλλά και «πύλη του ουρανού» στην «ενορία της Παναγιάς των Ξένων», ο περίφημος ναός των Εισοδίων κείται γονατισμένος και βαριά πληγωμένος ύστερα από τον καταστροφικό σεισμό του 1995. Δεκαοχτώ χρόνια αναλγησίας μπροστά στη θέα των γονατισμένων και ραγισμένων πυργίσκων με τα ανάγλυφα αναγεννησιακά αγγελάκια που μάταια περιμένουν τον φιλάνθρωπο σωτήρα τους. Αν ήταν ζώο που ψυχορραγεί χτυπημένο στο δρόμο, αν ήταν γέροντας που βογκά καθώς δεν τον βάστηξαν τα πόδια του, αν ήταν μικρό παιδί που σκόνταψε πάνω στο παιχνίδι και κλαίει για βοήθεια…. πόσο καιρό θα έπαιρνε να βρεθεί κάποιος να προστρέξει; Δεκαοχτώ χρόνια;…
Εύλογος, κατανοητός και σεβαστός ο αντίλογος ότι μια πόλη αδυνατεί να στηρίξει, να προστατεύσει και να αξιοποιήσει όλα της τα κτήρια, γι’ αυτό προβαίνει κατά καιρούς σε στοχευμένες επιλογές. Μια τέτοια επιλογή της πόλης μας αποτελεί το Γάτειο Κληροδότημα το οποίο πρόσφατα αναμορφώθηκε και φιλοξενεί υπηρεσίες του Δήμου. Πρόκειται για αρχιτεκτόνημα του Τσίλερ που συνδυάζει τη δωρικότητα στην εξωτερική αυστηρότητα του κτηρίου με την εσωτερική λυρικότητα στα πολύπλοκα γυψώματα που διακοσμούν τους τοίχους και τα ταβάνια. Πάνω στις εσωτερικές μπαρόκ διακοσμήσεις εποχής Λουδοβίκων 14ου και 16ου αισθητικά ασχημονούν μεταλλικοί φοριαμοί και στριμωγμένα γραφεία ενώ ατελείωτα καλώδια υπολογιστών διακορεύουν τους τοίχους. Ο Ιησούς μπαίνοντας την Κυριακή των Βαΐων στο ναό των Ιεροσολύμων οργισμένος για τη μετατροπή του οίκου του πατρός σε οίκο του εμπορίου «ποιήσας φραγέλλιον ἐκ σχοινίων πάντας ἐξέβαλεν ἐκ τοῦ ἱεροῦ, τά τε πρόβατα καὶ τοὺς βόας, καὶ τῶν κολλυβιστῶν ἐξέχεεν τὸ κέρμα καὶ τὰς τραπέζας ἀνέτρεψε». Εδώ, ποιος θα τολμήσει σήμερα να εκπαραθυρώσει όλα αυτά τα κακόσχημα μορφώματα, να κατευνάσει την οργή του αρχοντικού και να του αποδώσει χρήση με τον σεβασμό που του αρμόζει;
Ή μήπως τέτοια τύχη προοιωνίζεται και για το μνημειακό Αρχοντικό Μέγαρο της οικογένειας Παναγιωτοπούλων, του κτηρίου που έχτισε πλάι στην αγριοκαστανιά και τη βουκαμβίλια ο μεγαλοσταφιδέμπορος Σωτήρης Παναγιωτόπουλος το όνομα του οποίου αλλά και της οικογένειάς του συνδέεται στενά με την πολιτική, πολιτιστική και κοινωνική ζωή του τόπου καθώς έβγαλε δήμαρχο, βουλευτή και υπουργό, μουσικό, φίλους της τέχνης (ίδρυση Φιλαρμονικής) και του αθλητισμού (ίδρυση Παναιγιαλείου); Με ιδιαίτερη επιμέλεια φροντίστηκε ο εσωτερικός διάκοσμος του τριώροφου νεοκλασικού διατηρητέου, καθώς για το σκοπό αυτό κλήθηκαν ιταλοί καλλιτέχνες, με κορυφαία την αποτύπωση της απελευθερωμένης Ελλάδας δυροφορούμενης από τέσσερις γυναικείες φιγούρες, τη γλυπτική, την αρχιτεκτονική, τη μουσική, τη ζωγραφική, παράσταση που δηλώνει το χαρακτήρα και την αισθητική του χώρου. Ύστερα από την συνεπή και επιμελημένη αρχιτεκτονική παρέμβαση και επούλωση των πληγών του σεισμού, το κτήριο παραδόθηκε στην πόλη και τους πολίτες προς χρήση και ω του θαύματος! πλήθος μνηστήρων και δήθεν ειδημόνων περιτριγυρίζουν και γνωμοδοτούν προχείρως αλλά αμετροεπώς για τις κουρτίνες και τα έπιπλα, τους πίνακες, τα χαλιά και τη λειτουργία με την αισθητική που τους επιτρέπει το θράσος της ασχετοσύνης τους και η αλαζονεία της εξουσίας τους. Πού είσαι, Χριστέ μου, με το φραγγέλιο σου;
Μακρά η λίστα των κτηρίων που βουρκώνουν προσβεβλημένα από την απαξιωτική συμπεριφορά μας, που δακρύζουν μπροστά στη βαναυσότητα της απαιδευσιάς μας… Αιδώς, κύριοι! η αγάπη δε στοιχίζει.
