Συνομιλώντας με νεότερους ώστε η κρίση να είναι σφαιρική, σύγχρονη και ασφαλέστερη, διαπιστώσαμε μια σειρά από συμπεράσματα μετά την λήξη του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος ποδοσφαίρου.
Τα βασικά συμπεράσματα επιγραμματικά είναι τα εξής:
Τα μεγάλα αστέρια εμφανίσθηκαν κουρασμένα από τις υποχρεώσεις σε συλλογικό επίπεδο τόσο στα εθνικά πρωταθλήματα όσο και στην Ευρώπη (Ρονάλντο, Μόντριτς, Εμπαπέ, Λεβαντόφσκι, Κέιν).
Τα φαβορί για την Χρυσή Μπάλα άλλαξαν. Την θέση των Μπίλιγχαμ και Βινίσιους πήραν Ρόδρι και Καρβαχάλ.
Έξι ποδοσφαιριστές μοιράστηκαν την θέση του πρώτου σκόρερ χωρίς να εντυπωσιάσει κάποιος περισσότερο.
Έλειψε το αουτσάιντερ.
Η επικράτηση της Ισπανίας ήταν δίκαιη αποδεικνύοντας ότι είναι ποδοσφαιρομάνα και βασίζεται περισσότερο στην ομαδικότητα και λιγότερο σε ατομικά πλεονεκτήματα.
Τα διαιτητικά λάθη ήταν ελάχιστα ( βλέπε VAR).
Η Ιταλία θέλει δρόμο για να ξαναγίνει Ιταλία και οι Άγγλοι φθάνουν στη βρύση χωρίς να πιουν νερό.
Το άστρο των Γιαμάλ και Γουίλιαμ άρχισε να λάμπει στο ποδοσφαιρικό στερέωμα.
Εν ολίγοις αυτά ήταν τα βασικά συμπεράσματα από ένα Ευρωπαϊκό που θα το ξαναπώ, έλειψαν οι ηγέτες: Ζιντάν, Μπάτζιο, Φαν Μπάστεν, Ινιέστα και τόσοι άλλοι.
Το ποδόσφαιρο δεν έχει αλλάξει. Ούτε η κερκίδα άλλαξε.
Απλώς, η μπάλα χρειάζεται κάποιες υπογραφές που θα μείνουν για πάντα!
