Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει, σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία. Ζούμε άλλωστε στην χώρα της υπερβολής, στη χώρα που τα “θαύματα” διαρκούν κάτι παραπάνω από τρεις ημέρες κι αυτό σε ορισμένες μόνο περιπτώσεις.
Δεν ξεχωρίζουν τα… κοράκια καλό ή κακό, δυσάρεστη ή ευχάριστη είδηση. Το παν είναι τα… νούμερα, το θέαμα. Να “πουλήσουν” την είδηση, να την… τερματίσουν, να μην σεβαστούν απολύτως τίποτα. Ο στόχος είναι ένας, να πουν και να δείξουν πρώτοι όχι την είδηση, που από μόνη της έχει όρια, αλλά τα δικά τους ρεπορτάζ, στα οποία συμπεριλαμβάνουν ότι κίτρινο τους έχει απομείνει, πολύ από την λογική της κλειδαρότρυπας και φυσικά ένα δάκρυ, λύπης ή συγκίνησης, ανάλογα την περίσταση.
Είναι το σύστημα όμως τέτοιο, που κάνει ανθρώπους να γίνονται… κοράκια, μόνο και μόνο για να επιβιώσουν. Διότι όσοι νομίζουν ότι τα παιδιά που είναι στη “μάχη” του δρόμου, με ένα “μαρκούτσι” γουστάρουν να μεταφέρουν πόνο, είστε γελασμένοι. Τι να κάνουν όμως όταν οι πάνω απ’ αυτούς ζητούν “αίμα” μεταφορικά ή μη;
Η συζήτηση είναι μεγάλη και υπάρχουν περισσότερο έμπειροι και ειδικοί για να εμβαθύνουν. Όμως κανείς, θα πρέπει να δει και την ευθύνη όλων εκείνων που “αγοράζουν” αυτό το προϊόν, το οποίο – τι ειρωνεία – στην πλειοψηφία τους το καταδικάζουν. Κοινώς δεν θα υπήρχαν… κοράκια, αν ο κόσμος δεν ήταν εθισμένος στο να κρυφοκοιτά την ζωή ή τον θάνατο των άλλων, να θέλει αν ήταν δυνατόν να μπει στην κρεβατοκάμαρα, στην τουαλέτα, για να μην γράψω και που αλλού…
KostaShow: Κώστα Β. Τσερεντζούλια
