Με το επίκαιρο σημερινό Άρθρο επιδιώκουμε να προκαλέσουμε το δημόσιο διάλογο ανάμεσα σε δικαστικούς και νομικούς κύκλους, γύρω από τις διαφορές μεταξύ της απόπειρας δολοφονίας φυσικού προσώπου και της απόπειρας πολιτικής δολοφονίας.
Πολλώ δε μάλλον, ανάμεσα στην απόπειρα δολοφονίας και την δολοφονία.
Η ειδοποιός διαφορά δεν μπορεί να είναι η ύπαρξη του φυσικού ή πολιτικού προσώπου, δηλαδή το γεγονός ότι εξακολουθεί να βρίσκεται εν ζωή. Χωρίς να διαθέτω επαρκείς γνώσεις και την εγκυρότητα ενός νομικού, διαπιστώνω με έκπληξη ότι η ειδοποιός διαφορά μεταξύ απόπειρας και δολοφονίας είναι η αστοχία. Αν δηλαδή, ο δράστης δεν είχε αστοχήσει τότε θα μιλούσαμε για ψυχρή και στυγερή πολιτική δολοφονία και όχι για απόπειρα, δηλαδή για προσπάθεια που απέτυχε.
Η αστοχία όμως και ας μου επιτρέψουν οι δικαστικοί κύκλοι δεν μπορεί να αποτελεί το συγκριτικό μειονέκτημα έναντι της δολοφονίας ατόμου. Αντιθέτως δε, διαπιστώνεται συγκριτικό ισοδύναμο και αυτό είναι η πρόθεση. Τόσο στην απόπειρα όσο και στην ψυχρή δολοφονία, ανεξαρτήτως κινήτρων, η πρόθεση είναι η ίδια: Η στέρηση της ζωής.
Η αστοχία, ως επακόλουθο γεγονός, δεν υποβαθμίζει την πρόθεση και ούτε αποτελεί ένδειξη εκφοβισμού και τρομοκράτησης του θύματος. Η πρόθεση του θύτη είναι η βίαιη, αδικαιολόγητη και αιφνίδια στέρηση της ύπαρξης του υποψήφιου θύματος και το Δικαστήριο δεν μπορεί να χαρακτηρίσει την πράξη ως απόπειρα επειδή δεν τελέσθη απώλεια ζωής, ο θύτης αστόχησε ή ομολόγησε πρόθεση εκφοβισμού.
Επί τω προκειμένω και λαμβάνοντας υπόψιν ότι απεδείχθη συνέργεια άρα υποστήριξη και σχεδιασμός παράνομης ενέργειας, τότε η αποκαλούμενη απόπειρα ισοδυναμεί με δολοφονία. Χωρίς ίχνος υπερβολής και δίχως η παραδοχή αυτή να μειώνει την ανθρώπινη ύπαρξη, η απόπειρα και η δολοφονία τελούν κάτω από τις ίδιες προθέσεις και επομένως ταυτίζονται, όχι δυνητικά αλλά ουσιαστικά. Το μέτρο σύγκρισης, σε κάθε περίπτωση, δεν μπορεί να είναι η αστοχία γιατί τότε είναι που υποβαθμίζεται η ανθρώπινη ύπαρξη και οντότητα.
Θα δεχθώ απροβλημάτιστα ότι δικαστικές κρίσεις δεν μπορούν να γίνουν με υποθετικούς όρους, δηλαδή τι θα γινόταν εάν ευστοχούσε ο δράστης. Η δικαστική κρίση εξαρτάται κυρίως από το αποτέλεσμα.
Η πρόθεση ωστόσο είναι η ίδια. Η ομολογία εκφοβισμού ακόμα και ο τραυματισμός εξαιτίας αστοχίας δεν μπορούν να υποβαθμίζει την πρόθεση. Συνεπώς πρόθεση και αποτέλεσμα δεν μπορεί να κριθούν ξεχωριστά.
Στην πολιτική συνηθίζεται η έννοια της πολιτικής δολοφονίας και ερμηνεύεται ως τεχνητή προσπάθεια αποδόμησης πολιτικών επιχειρημάτων προτάσεων θέσεων και αρχών, ενός πολιτικού ηγέτη ή πολιτικού φορέα.
Στην περίπτωση του πρώην Πλανητάρχη και υποψήφιου Προέδρου των ΗΠΑ, συντελέστηκε εν μέρει αυτό που αποκαλείται πολιτική δολοφονία διότι οι προεκλογικές θέσεις και προτάσεις έστρεψαν όπλο κατά του εκφραστή τους. Τονίζω εν μέρει γιατί συμβαίνει και το αντίστροφο. Η κοινή γνώμη να αισθανθεί οίκτο και η ψυχολογία της μάζας να ευνοήσει το αποτέλεσμα της κάλπης. Αυτή όμως είναι πολιτική κρίση που μένει να αποδειχθεί εκλογικά. Σημασία έχει εάν το αντίπαλο πολιτικό δέος, χρησιμοποίησε τέτοια μέσα και τέτοιες μεθόδους που κατάφεραν να πολώσουν το προεκλογικό κλίμα και να βάλουν το ανθρώπινο χέρι στην σκανδάλη.
Αυτό μένει να προσμετρηθεί περισσότερο πολιτικά και λιγότερο δικαστικά.
Οι παραπάνω σκέψεις ανάγονται σε δημοσιογραφικό και ανθρώπινο προβληματισμό γύρω από την ειδοποιό διαφορά απόπειρας και αποτελέσματος, πρόθεσης και αποτελέσματος καθώς και κινήτρων και αποτελέσματος. Κυρίως δε, αποτελεί έναν προβληματισμό για την αξία της ανθρώπινης ζωής αναφορικά με την δικαστική κρίση
