Ας μου επιτρέψουν οι Πατέρες της Εκκλησίας, να αντιστρέψω μια Ευαγγελική ρήση και να την μεταφέρω στο πολιτικό επίπεδο: Μη γνώτω η Δεξιά τι ποιεί η Αριστερά. Να μην ξέρει η δεξιά τι κάνει η αριστερά.
Οι περισσότερες μετεκλογικές αναλύσεις στη Γαλλία εστιάζουν στην άνοδο της Λεπέν και στην πτώση της κυβέρνησης Μακρόν.
Ο δεύτερος των γαλλικών εκλογών συγκέντρωσε ποσοστό που μπορεί να χαρακτηριστεί ως ποσοστό εξουσίας. Το 28% της Ενωμένης Αριστεράς όχι μόνο δεν είναι αμελητέο στην κούρσα του δεύτερου γύρου, αλλά μπορεί να αποτελέσει την χρυσή τομή που αναζητά ολόκληρη η Ευρώπη για την αποτροπή της Ακροδεξιάς. Η γαλλική κεντροαριστερά βρίσκεται αντιμέτωπη με την μεγαλύτερη πρόκληση της ιστορίας της. Να συμφωνήσει, να συμμαχήσει και να πάει ενωμένη στο β’ γύρο των εκλογών.
Προεκλογικά η κυβέρνηση χαρακτήρισε το οικονομικό πρόγραμμα της Αριστεράς ως κίνδυνο για την Γαλλία. Ποιος όμως είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος σήμερα? Η Αριστερή οικονομική πολιτική ή η άνοδος της Ακροδεξιάς?
Αν σταθμίσει και συγκρίνει αυτούς τους δύο πολιτικούς σχηματισμούς η κυβέρνηση του Γάλλου προέδρου, τότε θα βρεθεί πεδίο προεκλογικής συμμαχίας και μετεκλογικής συνεργασίας με την Ενωμένη Αριστερά. Γιατί όχι και με Πρόεδρο. Μελανσόν.
Ο δεύτερος του πρώτου γύρου συνηθίζεται να είναι και ο τελικός νικητής. Από την Ενωμένη Αριστερά στην Ενωμένη Κεντροαριστερά. Για το καλό της Ενωμένης Ευρώπης.
Η πλειοψηφία των πολιτικών αναλύσεων σχολίασε δικαιολογημένα την αλματώδη άνοδο της Ακροδεξιάς και ταυτόχρονα την πτώση της κυβέρνησης ενώ χαρακτήρισε ως φόβητρο την πρωτιά της Ακροδεξιάς. Αδιέξοδα δεν υπάρχουν στην πολιτική. Κυρίως δεν υπάρχουν αδιέξοδα στην Δημοκρατία. Σε μια Γαλλία που όσες φορές χρειάστηκε, υπερασπίστηκε την Δημοκρατία, τα αδιέξοδα μπορούν και τώρα να αρθούν.
Μη ρωτήσει κάποιος γιατί δεν έγινε κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα όταν αυξήθηκαν τα ποσοστά της Ακροδεξιάς και μπήκε στη Βουλή. Είναι άλλα τα μεγέθη. Άλλωστε η Αριστερά στην Ελλάδα δεν μοιάζει με τον Αριστερό Συνασπισμό στην Γαλλία και ο Περισσός σπάνια έως καθόλου επιτρέπει να χαλαρώσουν οι πολιτικές πεποιθήσεις στο βωμό των εκλογικών επιδιώξεων.
Στην Γαλλία όμως μπορεί να πετύχει μια κυβέρνηση Αριστεράς….επί μακρόν.
Αρκεί η Ακροδεξιά να μην ξέρει τι συζητά, τι διαπραγματεύεται και γενικώς τι κάνει η Κεντροαριστερά.
