Το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου ακολουθεί μέχρι τώρα τους νόμους της Χημείας.
Είναι άχρωμο, άγευστο και άοσμο.
Τους νόμους της Φυσικής όπου τα ετερώνυμα έλκονται.
Και τους νόμους της Γεωμετρίας όπου το σύστημα Ρόμβος κάνει τον αντίπαλο να μην παίρνει ανάσα και οδηγεί το ματς στα πέναλτι.
Βαδίζοντας προς το φινάλε της διοργάνωσης ίσως να ακολουθήσει και τους νόμους του Ποδοσφαίρου όπου μπάλα είναι να τρέχουν 22 παίκτες και στο τέλος κερδίζουν οι Γάλλοι.
Ποιος διαφωνεί? Ούτε ο Γκριεσμάν εγέρασε, ούτε ο Εμπαπέ έχασε τη φόρμα του, ούτε ο Ντεσάμπ ξέχασε πως κερδίζονται τα παιχνίδια. Oui.
Σε μια άχρωμη διοργάνωση που βλέπουμε σπουδαίους ποδοσφαιριστές να χαιρετούν την κερκίδα για τελευταία φορά (Κρος, Μόντριτς), επιβεβαιώνεται πως όταν λείπουν οι μεγάλοι ηγέτες δεν υπάρχουν και οι μεγάλες ομάδες. Καλό είναι το σύνολο. Καλύτερο είναι το σύστημα. Άριστο είναι να έχεις τον έμπειρο προπονητή ή τον σπουδαίο επιθετικό και την θερμή εξέδρα. Ποιος όμως θα πάρει πάνω του την ομάδα όταν δεν έρχεται το γκολ, Ποιος θα παρασύρει την ομάδα όταν χάνει και Ποιος θα μείνει στο τέλος της διοργάνωσης ως ποδοσφαιριστής που έγραψε ιστορία?
Είμαι από τα παιδιά (επιτρέψτε) που θεωρούν τον Ζιντάν καλύτερο φυσικό ηγέτη από Μέσι και Ρονάλντο
Από εκείνα τα παιδιά που είδαν Ρόσι και Ταρντέλι , Μπουτραγιένιο και Καμάτσο , Λίνεκερ και Όουεν , Βιειρά και Τρεζεγκέ, Μπέργκαμ και Φαν Μπάστεν, Έλκιερ , Σουμάχερ και Μπάτζιο ας έχασε το κρίσιμο πέναλτι και δεν μου έδωσε λίγη χαρά ως οπαδό της Ιταλίας.
Ας συστηθώ: Σε όλες τις διοργανώσεις υποστηρίζω κατά σειρά Αργεντινή, Αγγλία, Ιταλία. Μέχρι εκεί. Το Βέλγιο αρέσει, αλλά δεν έχει αποτέλεσμα, ουσία ποδοσφαιρική.
Στο θέμα μας όμως. Ευρωπαϊκή και παγκόσμια διοργάνωση χωρίς τον σπουδαίο ηγέτη είναι φαγητό χωρίς αλάτι. Δεν τρώγεται. Πως να το κάνουμε!
Αν είχα να κάνω συνέντευξη με τον Εμπαπέ θα ρωτούσα αν θεωρεί ότι ξεπέρασε τον Πλατινί , όχι τον Ζιντάν, τον Μισέλ Πλατινί
Γιατί άλλωστε ποιος Άγγλος έφτασε τον Σίμαν, τον Λίνεκερ ή ακόμα και τον Γκάραχερ
Δεν παρελθοντολογούμε. Ούτε είναι παλιές ένδοξες στιγμές και διηγώντας τες να κλαις. Είναι αυτό που θα μείνει στο τέλος. Ο ένας και μοναδικός.
Όπως στην πολιτική όπως στη ζωή έτσι και στον αθλητισμό, οι μεγάλες στιγμές και οι μεγάλες αλλαγές έρχονται από σπουδαίους ηγέτες.
Έστω να πουν κάτι τόσο απλό και όμως τόσο μεγάλο: I have a dream.
 Το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου){kind=link}