Με την πολιτική μπορεί να υπάρχουν πολλά παράπονα.
Με τους πολιτικούς ακόμα περισσότερα.
Η ιστορία όμως είναι ο δικαιότερος κριτής και ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει αυτά που έγραψε η ιστορία. Το μόνο που θα μπορούσε να κάνει είναι να ερμηνεύσει την ιστορία με τον δικό του τρόπο.
Ήταν μόλις λίγους μήνες μετά τον φονικό σεισμό του 1995 στο Αίγιο. Θα’ ταν φθινόπωρο, όπως και τώρα.
Η πόλη μετρούσε ακόμα θύματα και μάζευε τα συντρίμμια της.
Η Υπουργός Εσωτερικών Βάσω Παπανδρέου δέχεται ένα τηλεφώνημα από δημοσιογράφο τοπικού Ραδιοφωνικού Σταθμού.
“Θα πρέπει να μιλήσετε, κατάγεστε από την περιοχή. Ο κόσμος χρειάζεται υποστήριξη, η καταστροφή είναι ανυπολόγιστη”.
Τα μέτρα εξειδικεύθηκαν και έχουν ανακοινωθεί. Η απάντηση ήταν κατηγορηματική, πολιτική και ίσως αποστομωτική εάν ο δημοσιογράφος δεν επέμεινε: Ανακοινώθηκε οικονομική ενίσχυση για τους συνταξιούχους που έχουν σπίτι γκρεμισμένο ή επισκευάσιμο. Αυτό είναι άδικο. Έχει πληγεί ολόκληρη η τοπική οικονομία, πρέπει να διευρυνθεί το μέτρο σε όλους τους συνταξιούχους.
Η Βάσω Παπανδρέου βγαίνει στο τοπικό ραδιόφωνο και δεσμεύεται ότι μαζί με το δώρο των εορτών θα δοθεί και μια επιπλέον σύνταξη σε όλους τους συνταξιούχους.
Η προσωπική της δέσμευση ίσως μάλιστα να μην είχε την σύμφωνη γνώμη των συναρμόδιων Υπουργείων, Οικονομικών και Κοινωνικών Ασφαλίσεων.
Πράγματι όμως, μετά λίγους μήνες όλοι οι συνταξιούχοι έλαβαν 3 συντάξεις, την κανονική, το δώρο και την αρωγή.
Με τον Αλέκο Μέγαρη δήμαρχο, η Βάσω Παπανδρέου βρήκε τον μπελά της! Ο δήμαρχος ήθελε να ενώσει Βαλιμήτικα και Νικολέικα με πλωτή γέφυρα και η Υπουργός Εσωτερικών δεχόταν τόσο υπομνήματα όσο και προσωπικές επισκέψεις στο Υπουργείο.
Με τον Κώστα Λαλιώτη Υπουργό ΠΕΧΩΔΕ, η Παπανδρέου έπρεπε να συγχρηματοδοτήσει την αγορά του διατηρητέου Παναγιωτόπουλου. Μετά από δεκάδες επιστολές, υπομνήματα και έντονες πολιτικές – δημοσιογραφικές πιέσεις, το κτίριο αγοράστηκε και επισκευάστηκε.
Αυτά είναι μερικά μόνο απ’ όσα έγραψε η ιστορία. Και ότι γράφει δεν σβήνει. Scripta manent
