Ο χρόνος λένε γιατρεύει τις πληγές και είναι θέμα επιβίωσης και ψυχολογίας με τον καιρό να ξεχνάμε… τα άσχημα. Ωστόσο όσο κι αν ως άνθρωποι προσπαθούμε να ξεχάσουμε τις στιγμές που ζήσαμε την 15η Ιουνίου του 1995, δυστυχώς η 15η του Ιούνη πήρε μαζί της «27» ψυχές, αφήνοντας παράλληλα λαβωμένη την Αιγιάλεια που ακόμα και σήμερα δεν έχει καταφέρει να γιατρέψει τις πληγές της. Δυστυχώς, λίγο πριν ξεσπάσει η λαίλαπα του Χρηματιστηρίου και κατόπιν η οικονομική κρίση που ήρθε να αποτελειώσει την αγορά, για την τοπική οικονομία είχε έρθει ένα τεράστιο πλήγμα, αφού ως πόλη δεν καταφέραμε να αξιοποιήσουμε τίποτα, αντιθέτως η πορεία μετά τον Ιούνη του 1995 ήταν σταθερά φθίνουσα για την τοπική αγορά.
Καταχρεωμένοι συμπολίτες από τα σεισμοδάνεια και παράλληλα προσπάθεια (άναρχης) ανοικοδόμησης με αρκετούς επίσης συμπολίτες να ρίχνουν σε «μπετά» (είτε με δικά τους είτε με δανεικά) ότι ρευστό υπήρχε στην αγορά για να φτιάξουν σπίτια και καταστήματα που σήμερα παραμένουν ξενοίκιαστα…
Κράτος ανύπαρκτο, Δήμος κατώτερος των περιστάσεων…
Με τα χρόνια λοιπόν οι μνήμες ξεθώριασαν και μαζί μ`αυτές ξεθώριασαν και οι υποσχέσεις, οι προσπάθειες που θα έπρεπε να έχουν γίνει και δεν έγιναν και φτάσαμε «19» χρόνια από την επέτειο του σεισμού να «ξεχνάμε» ακόμα και τα στοιχειώδη…
Δέσποινα Τριανταφυλλοπούλου
