Η συνδρομητική τηλεόραση στην Ελλάδα έκανε τα πρώτα της βήματα εδώ και δεκαετίες.
Η συνδρομητική ενημέρωση εξελίσσεται ραγδαία και αθόρυβα τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, γεγονός που καθιστά αδύνατη την πολυφωνία και την πολύπλευρη ενημέρωση των πολιτών, βασικό συστατικό της Δημοκρατίας.
Επιχείρησα προ ημερών να ανοίξω και να διαβάσω το άρθρο μιας ηλεκτρονικής εφημερίδας σχετικά με ένα επίκαιρο θέμα. Δυστυχώς ήταν αδύνατο. Το άρθρο που εξέφραζε την προσωπική άποψη του αρθρογράφου ήταν κλειδωμένο.
Αυτή ήταν και η αφορμή.
Η προσωπική άποψη μπορεί να μην δίδει πρόσβαση σε οποιονδήποτε αναγνώστη, όμως τι θα συμβεί αν γενικευθεί το “φαινόμενο ” και η ενημέρωση των πολιτών γίνει συνδρομητική;
Αν για παράδειγμα, δημόσιες υπηρεσίες, Υπουργεία, κρατικοί φορείς, οργανισμοί, κλειδώσουν τις ηλεκτρονικές τους σελίδες και η κοινωνία “στραγγαλιστεί” κυριολεκτικά από την στέρηση ενός αγαθού της Δημοκρατίας που είναι η αλήθεια. Όχι η ενημέρωση, αλλά η αλήθεια είναι το αγαθό της κοινωνίας.
Αν λοιπόν ο πολίτης στερηθεί αυτό το αγαθό τότε στερείται και την ελευθερία του.
Ασφαλώς και οι περιορισμοί στην ενημέρωση είναι αντίθετοι προς το νόημα, το περιεχόμενο και την αποστολή ενός δημοκρατικού πολιτεύματος και οι οικονομικές σκοπιμότητες που εξυπηρετούν παρόμοιες πρακτικές δεν μπορούν να αποτελούν επιχείρημα.
Ακόμα και οι προσωπικές θέσεις πολιτικών προσώπων δεν μπορούν να υπάγονται σε τέτοιου είδους περιορισμούς. Το εκλεγμένο πολιτικό πρόσωπο σε όλες τις βαθμίδες, πρέπει να τελεί κάτω από δημόσια κριτική. Αυτός είναι ο ρόλος του και ταυτόχρονα το επιστέγασμα της Δημοκρατίας.
Αν τελικά καταλήξουμε στα κλειδωμένα άρθρα και στις κλειδωμένες ειδήσεις, είναι πολύ πιθανό να οδηγηθούμε σε ένα φαινόμενο ενημερωτικού σκοταδισμού. Λόγια στον αέρα της τηλεόρασης ή λόγια κλειδωμένα;
Το ελληνικό Σύνταγμα μπορεί και πρέπει να προλάβει το χάος της ενημέρωσης. Αποστολή του είναι να διασφαλίσει το μέλλον της δημόσιας έκφρασης και της ελευθερίας
