Η επικράτηση Ανδρουλάκη στις εσωκομματικές- εφόσον αποτυπωθεί- στις κάλπες, επιβεβαιώνει την παντοδυναμία του παραδοσιακού κομματικού μηχανισμού έναντι διαφόρων άλλων τάσεων και συνιστωσών που μπορεί να δρουν μέσα στο Κίνημα.
Αν και ο Ανδρουλάκης δεν προέρχεται, ούτε κατατάσσεται κατ’ ανάγκην στο παπανδρεικό μπλοκ, ωστόσο εκφράζει και υπηρετεί την προέλευση, τους ιδρυτικούς σκοπούς και την ίδια την ιστορία του κινήματος. Το αναμενόμενο εκλογικό αποτέλεσμα επαναβεβαιώνει ότι η πολιτική ηγεσία πολύ δύσκολα παραδίδει τα σκήπτρα και πολλώ δε μάλλον ότι το στελεχιακό δυναμικό και η βάση διατηρούν ισχυρούς και αδιάσπαστους δεσμούς με την πολιτική ιστορία του κινήματος και τα πρόσωπα που την διαμόρφωσαν από το ’80 και μετέπειτα.
Η σταθερότητα, η συνέχεια και η πολιτική συνέπεια είναι πράγματι πλεονεκτήματα. Δεν αρκούν όμως για να δημιουργήσουν προϋποθέσεις και συνθήκες κόμματος εξουσίας.
Το εκλογικό αποτέλεσμα έπρεπε να είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την αποσύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ, με την λαϊκή δυσαρέσκεια για την κυβερνητική πολιτική και με τις ευρύτερες γεωπολιτικές συνθήκες καθώς από την ίδρυσή του το ΠΑΣΟΚ εγγυήθηκε ειρήνη και ασφάλεια στο διεθνές επίπεδο.
Κυρίως όμως, η εσωκομματική κάλπη θα έπρεπε να μετρήσει επιστροφές από τον ΣΥΡΙΖΑ και νέα στελέχη που θα διαμορφώσουν συνθήκες ανανεωτικής πορείας στο άμεσο μέλλον. Οι αριθμοί δεν λένε πάντα την αλήθεια και ούτε μπορούν να εγγυηθούν το μέλλον.
Η γεωγραφική κατανομή των ψήφων ως προς τα πρόσωπα που διεκδίκησαν την ηγεσία, ήταν κι αυτή αναμενόμενη. Το μεγάλο αστικό κέντρο μοιράστηκε σε πολλά πρόσωπα, η νότια Ελλάδα συμπεριφέρθηκε με τρόπο παραδοσιακό και αυστηρά πολιτικό ενώ η κεντρική και η βόρεια όπου το ΠΑΣΟΚ έχει σοβαρές αδυναμίες επίσης μοίρασαν τις προτιμήσεις.
Ηλίου φαεινότερον όμως είναι το Κίνημα δεν έχει ακόμα καρπωθεί πολιτικά από τις παλινωδίες του άμεσου πολιτικού αντιπάλου, ούτε και από την λαϊκή δυσαρέσκεια. Η δεύτερη Κυριακή είναι επίσης μια εντελώς διαφορετική εκλογική διαδικασία. Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή.
