Ο λόγος που μπήκα προ ημερών στο βιβλιοπωλείο δεν ήταν ο πρωταρχικός. Αρκετά βιβλία μένουν αδιάβαστα στη βιβλιοθήκη μου αυτό το διάστημα άλλωστε. Αλλά λίγο η ζέστη, λίγο το περπάτημα στο κέντρο καταμεσήμερο, λίγο η φασαρία, αν προσθέσεις και την προσωπική μου γνωριμία με τον υπάλληλο του βιβλιοπωλείου, φτάνουν για να φαντάζει ο χώρος ως όαση την ώρα εκείνη. Μετά τις πρώτες καλημέρες και το σχολιασμό της επικαιρότητας, η μυρωδιά του χαρτιού τα γυαλιστερά εξώφυλλα όμορφα τοποθετημένα το ένα δίπλα στο άλλο είναι αρκετά, και το μάτι πάει στους πάγκους. Μαζί μου, δίπλα μου, αγγίζει τα βιβλία και διαβάζει το οπισθόφυλλο κυρία στα πρώτα…ήντα. Καλοβαλμένη και καλοντυμένη παίρνει ανεξαιρέτως ένα- ένα τα βιβλία στα χέρια της, μπερδεύοντας τους κλασικούς με τους νεώτερους συγγραφείς και τη λογοτεχνία με την παραφιλολογία. Ο υπάλληλος κάνει τη δουλειά του και θέτει το ερώτημα: “Ψάχνετε κάτι συγκεκριμένο; Μπορώ να βοηθήσω;” Η απάντηση έρχεται απλά χωρίς πολλή σκέψη “Κάτι ελαφρύ, για την παραλία θα ήθελα…” Και βέβαια κάτι ελαφρύ θα…βάλλει κανείς στην παραλία. Δεν μπορείς να βγεις καλοκαιριάτικο στην πλαζ με τον…Καζαντζάκη σου, ή με τον … Μαρκές σου ανά χείρας… θα σου πέσει βαρύ. Άσε που που οι περισσότεροι από αυτούς έχουν πολλές σελίδες βρε αδερφέ, κι αν μιλάμε και για δερματόδετες εκδόσεις, δε συμφέρει στο κουβάλημα. Το ψάξιμο συνεχίζεται και οι σκέψεις διαδέχονται η μία την άλλη στο μυαλό μου. Ο συνδυασμός του εξωφύλλου με το παρεό, ο Παπαδιαμάντης αφημένος στην ξαπλώστρα να του παίρνει ο αέρας τις σελίδες, ο Καμύ μέσα στα αλάτια ανάποδα γυρισμένος πάνω στην άμμο, η Γούλφ και η Ζωγράφου τίγκα στο αντηλιακό!
Και μετά το τοπίο αλλάζει και γίνεται η βιβλιοθήκη καθώς πρέπει οικίας, που κοσμεί το καθιστικό. Εκεί όλοι οι κλασικοί, όλα τα μεγάλα ονόματα, εγχώρια και μη, έχουν βρει τις θέσεις τους, ο ένας δίπλα στον άλλον -όχι ανά χώρα ούτε σύμφωνα με το λογοτεχνικό ρεύμα, αλλά κατά χρώμα εξωφύλλου και μέγεθος. Αγέρωχοι και πομπώδεις στέκουν ολοκαίνουριοι με τις ράχες άσπαστες και συχνά πυκνά τα φύλλα ενωμένα… Έχουν βρει τη θέση τους, το ράφι τους , και την έχουν “αράξει”-μπορεί και για χρόνια-χωρίς κανείς να τους ενοχλεί. Έχουν ταιριάξει απόλυτα με το χρώμα των επίπλων και του τοίχου, τόσο που κατάντησαν τελικά κομμάτι της διακόσμησης. Η διαδοχή των σκέψεων κόβεται απότομα. Πότε θα ήταν άραγε όλοι αυτοί οι μεγάλοι δημιουργοί πιότερο θλιμμένοι; Τι θα τους έθλιβε περισσότερο; Να γίνουν ελαφριά αναγνώσματα στις ξαπλώστρες τις παραλίας ή μήπως να σηκώσουν το βάρος της ανάγκης του κάθε δήθεν μεσοαστού (και όχι μόνο)να το παίξει κουλτουριάρης;
Της Αντωνίας Παπαχριστοδουλοπούλου
